De van DUN-NAAM

Dun-plaatsen in Europa

Alhoewel er in gans Europa honderden plaatsen een DUN-naam hebben, schijnt men zich daar buiten Ierland en Schotland/Engeland én Frankrijk weinig bewust van te zijn.

Tot dusver hebben we dan ook slechts één wetenschappelijk werk kunnen vinden over de verspreiding van deze naam (zie in fine bij Frankrijk). Hier ligt zeker heel wat stof voor een thesis van toekomstige historici.

Ten einde na te gaan of onze veronderstellingen historisch kunnen onderbouwd worden, zijn we zelf op zoek gegaan naar de oorsprong en de verspreiding van de DUN-naam in Europa.

We hebben ons beperkt tot de vermelding van eenrelatief klein aantal DUN-namen, zoals ze, al dan niet gewijzigd, voorkomen in het oude woongebied van de Kelten en in onze streken (daar er nog altijd discussie is of de Kelten hier wel gewoond hebben) al stond dit gebied ontegensprekelijk wel onder Keltische taalinvloed..

Omwille van de overzichtelijkheid behandelen we dit gegeven per land of landstreek.

1. ONZE STREKEN

door de overspoeling van onze streken door vreemde volkeren en vreemde legers gingen er heel wat oernamen verloren of werden ze verbasterd.

M.b.t. de Dun-namen zijn ons de volgende voorbeelden bekend :

DORSEL

nu een straat in de gemeente Nijlen

de oeroude naam was : Dunreslo, afkomstig van:

-dun : omheinde of versterkte plaats

-res (Latijn): zaak, aangelegenheid, voorwerp

-loo: Keltische cultusplaats

deze naam evolueerde naar Dunserlo (in 1186) en vandaar naar Dunserle < Donserle en tenslotte naar DORSEL

DONDERSLAG

nu een gehucht van de gemeente Meeuwen, heette oorspronkelijk eveneens Dunreslo

deze naam < (evolueerde naar) Dunresle < Dunserle < Donserle, en tenslotte naar DONDERSLAG

BLANDIJNBERG

in GENT = afkomstig van Belenos-dun-berg, het betreft hier dus een versterkte plaats, gelegen op een zgn. berg en gewijd aan de Keltische god Belenos

DINANT

Din = Dun: vgl. eveneens Dinard en Dinan in de buurt van St. Malo, op de grens van Normandië en Bretagne (zie onder 6. Frankrijk),

en de verschillende Din (=Dun)-namen in Wales (zie onder 4. Engeland).

De straatnaam 't Dun in OIRSCHOT is NIET van Keltische oorsprong, maar is afkomstig van een zekere van Dun, die aldaar in de 16de eeuw grond in eigendom had.

Indien we ervan uitgaan dat de naam van de hertgang Dun bij Hilvarenbeek van Keltische oorsprong is, dan zou het verwonderlijk zijn indien er geen andere plaatsnamen in de omgeving afkomstig zouden zijn van de Kelten.

Weliswaar hebben verscheidene na hen komende volkeren en bezetters een grote, zoniet overwegende invloed gehad op de naamgeving; zo onder meer in deze regio (denk maar aan de Romeinen, de Franken enz.), maar toch zijn er Keltische plaatsnamen (al dan niet verbasterd) overgebleven.

Zo schijnen namen van enkele gemeenten in deze omgeving duidelijk terug te gaan op een Keltische naamgeving; zoals:

Goirle

Oorspronkelijk Goor-loo, samengesteld uit

-goor : moeras, laag gelegen land en loo (in aardrijkskundige namen) : door onze linguïsten veelal vertaald als : bos, (maar ook) open plek, cultusplaats.

-door de Duitse taalkundigen beschreven als een "Hain" : een geboomte en een omheinde of afgepaalde plaats.

Dergelijke plaatsen werden door de Kelten ook nemeton genoemd, (Latijnse nemus = grasrijk woud, en dunum = omheining van kreupelhout. In het Grieks vinden we hiervoor de naam temenos.

De LOO-plaatsen waren cultusplaatsen van de Kelten, waar zich een heilige boom, een steen of een bron bevond, met of zonder gebouw. Vgl. eveneens : Westerlo, Tongerlo, Ballo (=Belenos + lo).

Chaam

afkomstig van het Keltische woord "camb", wat betekent : krom.

In Engeland komt het taalelement "camb" vrij frequent voor in oude namen van waterlopen, maar ook in de steden Cambo, Cambone, Cambridge (!) en in het plaatsje Camb op het eiland Yell.

Ook in Duitsland vindt men het terug : zo onder meer nabij Aken, waar de Chambach stroomt.

In Ierland is er het stadje Cambil

In Frankrijk kennen we Cambo-les-Bains.

Naast deze plaatsnamen treffen we ook een aantal waterlopen aan die hun oorspronkelijke Keltische naam behouden hebben.

Het betreft de natuurlijke waterlopen met de naam "A" of "AA".

We vinden ze onder meer terug in Chaam en Baarle, maar uiteraard ook in de naam BREDA (samenvoeging van "Brede A").

2. IERLAND

Alleen reeds in dit land komen er enkele honderden DUN-namen voor, althans in het Iers. Wanneer men de plaatsnamen in het Engels neemt, wordt het aantal herleid tot enkele tientallen. Doordat de Ierse taal , het GAELIC, een Keltische taal is, en in de loop der jaren nooit verdween, kan een plaatsbenaming hier echter geen enkele informatie geven over de tijd waarin ze is ontstaan.
Ierse Dun-namen werden zowel gegeven aan plaatsen die, zoals het voorhistorische fort Dún Aonghasa, meer dan 1.000 jaar vóór de inval der Kelten werden gesticht, als aan plaatsen die ontstonden in de 6de eeuw na Christus, zoals Downpatrick (in het Iers: Dún Pàdraig), of zelfs nog op het einde van de 18de eeuw, zoals Dunree Head, of zoals het omstreeks het jaar 1785 gebouwde Dunkathel House.

Een aantal Gaelische namen blijven hun DUN-stam onveranderd behouden in het Engels, b.v.: Dunseverick Castle, Dunanymie Castle, Dungaire Castle, Dunloe, Dunkineely, Dundrum, Dungarven, Duncannon, Dunlearly, Dunmore, Dunfanaghy, Duneoghnachta, Dungoe, Dungiven, Dundalk (Gaelisch : Dún Dealgan), Dunlearly (Gaelisch : Dún Laoghaire), Dunbeg fort (Gaelisch : An Dún Beag), Dunmore Head (Gaelisch : Ceann an Dún Mhoir), Dunquin (Gaelisch : Dún Caoin), enz.
Andere kregen een verengelste versie: b.v. : Doocaher = Dun Duchathair (Gaelisch : Dún Dubh Cathair), Downpatrick - reeds vermeld- (Gaelisch: Dún Pàdraig), Down (Gaelisch : An Dún), Donegal (Gaelisch : Dún na Ngall), Calledon (Gaelisch : Cailleach Dún), enz.

3. SCHOTLAND

Ook Schotland telt nog heel wat, al dan niet gewijzigde, DUN-namen.

Alleen reeds de oude naam van Schotland, CALEDONIA (in het Keltisch : CAILLEACH DÚN (= plaats gewijd aan de zwarte godin KALA) is een onmiskenbare DUN-naam. De naam Schotland is trouwens afkomstig van een Ierse Keltische stam, de Scotti, die aanvankelijk in Schotland strooptochten hielden en hun naam later aan dit land gaven.

Naast tal van ongewijzigde DUN-namen kent men hier, onder invloed van de Picten, de Angelen en de Saksen, en later van de Noormannen en de Normandiërs, nog een aantal variaties :

Enkele beperkte voorbeelden
van DUN-namen die onveranderd bleven:

Dunfermline (= Dúnferlin) was gedurende 600 jaar de hoofdstad van Schotland en de residentiestad van de koningen van Schotland
Dundee (= Dún Deagh = fort van Daig), een havenstad ten N. van Edinburgh en de oudste en nu de derde grootste stad van Schotland
Dunoon (= Dún Obhain = fort aan de rivier)
Dunbeath, Dunblane, Duncansby, Dundeagh, Dundonnel, Dungavel, Dunkeld, Dunlop, enz.
en niet te vergeten Duns, de geboorteplaats van John Duns Scot (1266-1308), een wereldberoemd theoloog.

van veranderde en verengelste DUN-namen:

Aberdeen= 4de grootste stad van Schotland
Maiden stone = Mai Dún stone
Dumbarton= Dún Breatann (= fort van de Britten), zowel stad als graafschap
Dumfries= Dún phreas; heette in 1175 Dúnfres < in 1296 Dunfrys, < in 1321 Drumfreis en < in 1384 Drumfres
Edinburgh= Dún Edin (= fort van de god Edin). DUNEDIN, =eveneens een havenstad in Nieuw-Zeeland, gesticht door geëmigreerde bewoners van Edinburgh
Durn hill= gelegen nabij Portsnoy
Doune= Dún, enz.

4. ENGELAND

Onveranderd gebleven DUN-namen zijn o.m.:

Dundle, Dungeness, Dunham, Dunsby, Dunstable, Dunster, Dunwich, enz.
op de HEBRIDEN, op het eiland Skye : Duntulm, Dunvegan Castle

Veranderde DUN-namen zijn o.m

Durham = Dún Holm
Maiden Castle = Mai Dún Castle (= vesting van Mai)
LONDON = Londunum (verlatijnst door de Romeinse bezetter) als ook vele "don"-namen.
Dorchester = Dúnovaria/ gelegen in CORNWALL
Dhoon = Dún/ gelegen op het eiland MAN

Door het verdwijnen van het Manx, de Keltische taal op het eiland Man,

verdwenen daar ook de talloze Dun (Dhoon)- en DIN-namen.

Danebury = Dún .../ gelegen in WESSEX
Dan y Coed = Dún .../ gelegen in WALES
Harding's Down = Dún/ gelegen in WALES
Dinas Head = Dún Head/ gelegen in WALES
, zo ook: Breiddin, Dinorben, Pen Dinas, Llwyn Bryn-dinas, Braich y Dinas De verandering van DUN in DIN is eigen aan het Kymrisch, de Keltische taal die indertijd in Wales werd gesproken, maar nu is uitgestorven.
Vidin = Vi-Dún/ op het eiland Mainland, een van de SHETLAND-eilanden; identiek dezelfde naam vinden we in BULGARIJE !

Al zien we regelmatig dat de naam DUN verengelst wordt in DON (denk maar aan de Vandon Street, genoemd naar onze stamgenoot Cornelius van DUN uit Breda), dan kunnen we dit toch niet als veralgemeend beschouwen.

Engelse DON-namen zijn niet noodzakelijk afkomstig van DUN !

de river Don, in het graafschap York en ook bij Aberdeen, die afwisselend river Don en river Dun wordt genoemd (!), alsook de river Doon, die ontspringt in het luch Doon, danken hun naam aan de Keltische riviergodin Duna, ook Dana genoemd. Deze godennaam lag eveneens aan de oorsprong van de naamgeving van de DONAU, in het Roemeens nog altijd DUNAV genoemd, in het Hongaars DUNA, in het Tsjechisch DUNAJ.

5. DUITSLAND, GROOT HERTOGDOM LUXEMBURG

Zoals men kan merken bij het hoofdstuk "De Graven von Dun - von D(h)aun" waren er in het Eifelgebergte en het aanpalende Groot Hertogdom Luxemburg enkele DUN/Daun geslachten die hun naam ontleenden aan de heren von Daun.

Wanneer we in het Duits taalgebied op zoek gaan naar Dun-namen dienen we wel op ons hoede te zijn voor verwarring. Naast het Keltische DUN, in het Duits uitgesproken als "doen" hebben we in het ook nog Duitse DÜNE met de betekenis van DUIN, en DÜNN met de betekenis van DUN, FIJN.

Daarnaast zijn er nog Duitse woorden die het deel DUN of DÜN (met 1 n) bevatten, maar verder niets te maken hebben met bovenstaande betekenissen.

Cf.: dun-kel (=donker), Dun-ger (=mest), Dun-st (=damp, wasem), Dün-ung (= deining), enz.

Verder onderzoek zal ons zeker nog heel wat Keltische Dun-namen bezorgen.

6. FRANKRIJK

Terwijl het woord DUN in de Engelse taal nog verscheidene betekenissen kan hebben, is dit in het Frans niet het geval. Dit heeft uiteraard het voordeel dat men zekerder kan zijn van de herkomst van de naam. Daarnaast komen er ook in Frankrijk zeer weinig plaatsen voor met een duin-naam; het Franse woord voor duin is trouwens dune. Cf. Bray-Dunes (qua betekenis te vergelijken met Bredene).

Doordat in de Franse taal de zelfstandige naamwoorden niet verbogen worden is daarin een verwarring tussen DUN (Keltische plaatsnaam) en DUNE (duin) zo goed als uitgesloten.

Toen we, aangezet door het aantreffen van twee zeer bekende Franse plaatsnamen, CHATEAUDUN en VERDUN, op de landkaart van Frankrijk op zoek gingen naar andere Dun-plaatsen, vonden we, tot onze grote verbazing niet enkele, maar wel tientallen soortgelijke namen.

Vooreerst troffen we 7 zuivere Dun-namen aan. Teneinde die plaatsen van elkaar te onderscheiden, hadden 6 van deze 7 wel een nadere plaatsbepaling gekregen; het betreft :

Dun (nabij Pamiers), Dun-sur-Meuse (in een Latijnse tekst in 1219 genoemd de Duno), met de nabijgelegen dorpjes Lion-devant-Dun, Villers-devant-Dun en Liny-devant-Dun
Dun-le-Palestel
Dun-le-Poêlier
Dun-les-Places
Dun-sur-Auron
Dun-sur-Grandry, met in de nabijheid: Moussey-sous-Dun en Neuilly-en-Dun

Daarnaast vonden we nog tientallen samengestelde DUN-namen, zoals

Bezaudun-les-Alpes,
Bourg-dun, Chaudun,
Coudun, Escoudun,
Fontaine-le-Dun, Issoudun,
Laudun, Liverdun,
Loudun,
Montverdun,
Saverdun, enz… ;

-Alsook een aantal gewijzigde DUN-namen, zoals

DUNCQ, waarvan de naam in 1154 in een archiefstuk vermeld stond als Duno en Dun, en dat in 1156 gesignaleerd werd als Dun
AUTUN, door Julius Caesar gesticht in 53 vóór Christus; deze stad heette toen

aanvankelijk Augustodunum

LYON, aanvankelijk genoemd : Lugdunum : "versterkte plaats gewijd aan de (Keltische) god Luch"; opvallend is hier de gelijkenis met het meer "Luch Lyon" in Schotland, waarvan de naam dezelfde oorsprong heeft
e.a.

-Een aantal verbogen DUN-namen treffen we aan in :

Duneau,
Bussière-Dunoise, La Celle Dunoise, St.-Sulpice-le-Dunois, Eucrey-en-Verdunois, Beaumont-en-Verdunois, Neuville-en-Verdunois enz.

Daarnaast treffen we in Frankrijk nog enkele tientallen namen (meer dan 60) aan op -DON, alsook een twintigtal namen beginnend met of eindigend op -DIN.
Elk van deze namen dient nog het voorwerp uit te maken van een verder onderzoek.

OPGELET:

In BRETAGNE, waar de Kelten door Julius Caesar in 56 v.C. bijna volledig werden uitgemoord, verdween de oorspronkelijke Keltische taal.

De huidige Bretoenen en het BRETOENS zijn afkomstig van de inwoners van WALES en CORNWALL die in de 6de eeuw en in de 11de eeuw naar het vasteland vluchtten en zich mengden met de weinig talrijke plaatselijke bevolking.

Dit uitte zich onder meer in de DUN-namen die hier een DIN-klank ktegen. Cf.: DINAN en DINARD, beide in de buurt van het Normandische St. Malo.

Opvallend is hier dan weer de gelijkenis met het Belgische DINANT, waarvan vaststaat dat het een Keltische vestingplaats was.

Onderstaand onderdeel van een wetenschappelijke franstalige publicatie uit 1920, die ons pas verschillende jaren na onze bovenstaande publicatie in "Het eerste Dunboek" (2001) ter kennis kwam, bevestigt volop ons standpunt.

Het betreft de bladzijden 27 tot 34 van het werk:

Les noms de lieu de la France: leur Origine, leur signification, leurs transformations" by Longnon, Auguste Honoré, 1844-1911; Marichal, Paul Georges François Joseph, 1870-; Mirot, Léon, 1870-1946. joint ed.

Hieronder publiceren we de tekst in vertaling

KELTISCHE OORSPRONG

Keltische plaatsnamen zijn zeer talrijk in Frankrijk. Meestal is dergelijke plaatsnaam gekoppeld aan een zelfstandig naamwoord. Hetzij van een persoonsnaam, hetzij van een bijvoeglijk naamwoord en dit gewoonlijk op het einde van de naam.
Soms is het einde van een plaatsnaam opgebouwd uit een achtervoegsel dat maar een betekenis heeft indien het samenhangt met een zelfstandig naamwoord of een eigennaam.

38. Eén van de meest verspreide zelfstandige naamwoorden in de toponomastique (topografische namen) van onze landen is diinos, gelatiniseerd naar dunum, waarvan de oorspronkelijke betekenis ‘montagne’ (gebergte) is. Deze betekenis is gestaafd door drie geschriften,
1° de pseudo-Plutarchus *, Grieks schrijver van het eerste kwart van de 2de eeuw, die een boek samenstelde over de namen van rivieren en bergen, verklaarde met betrekking tot de stad Lyon formeel dat bij LYCOUNON, in de taal van de Galliërs, coiinonde betekenis had van “verheven plaats”
2° de kleine Keltische woordenschat “De nominiLus galUcis”, waarvan Stephan Enlicher het bestaan signaleerde in een manuscript van de 14de eeuw dat in Wenen bewaard werd, vertaalde ook de naam van deze stad Lyon: “Lugduno, desiderato monte” (zie ook onder nr.49).
3° De bevestiging hiervan in de “Vita Sancti Germani, episcopi Antissiodorensis, mefrica” geschreven in de 9de eeuw door de monnik Heric.

Spijts deze drievoudige getuigenis heeft men in de vorige eeuw (=18de eeuw) veel geredetwist over het woord dunum, waarbij de betekenis van “montagne” (gebergte) tegenover die van “ville” (vesting) werd gesteld in het Saksische tun^ en in het Engelse town. Opvatting die ondersteund wordt doordat een aantal plaatsen met een Latijnse naam op dunum zich niet bevinden in een verheven landschap, zoals bijvoorbeeld Caesarodunum, vandaag Tours.
Daarnaast kende ook d’Arbois de Jubainville de betekenis “versterking” toe aan dunum, wat bewaard is in het Ierse dun.
Het lijkt wenselijk te veronderstellen dat dunum, zoals heel wat andere woorden in verschillende talen, een oorspronkelijke en een latere betekenis gehad heeft. Nadat het oorspronkelijk een betekenis had als een verheven plaats is het synoniem geworden van het Latijnse woord oppidum. Ook de oppida bezetten oorspronkelijk de verheven plaatsen.

Zo is ook Lallemand Lerff geëvolueerd waarvan de variante hurff evenwaardig was aan het Latijnse castrum en het zuid Latijnse rocca, de oorsprong van ons woord roche (rots,klip).
Dit laatste kreeg sinds de 20ste eeuw de betekenis van “forteress”(vesting) dat het reeds in de 16de eeuw had onder de vorm roque, vanwaar in de loop van de middeleeuwen in Frankrijk de naam Rochefort, t.t.z. “château fort” en La Rochelle, t.t.z. “le petit château” bij plaatsen waarvan de ligging niet bepaald een rots was.

De plaatsnamen die dunum als oorsprong hebben zijn talrijk.

39. Vooreerst dienen de plaatsen gesignaleerd waarbij dunum het enige bestanddeel is.
Zonder het te hebben over Duno-namen in Italië en Spanje, die teruggaan op oude Keltische kolonies, noteren we de naam van Dun in de (Franse) departementen Ariège, Cher, Creuse, Indre, Meuse, Nièvre en Saône-et-Loire.
40. De Dunet-namen die we vinden in Avayron en in Indre zijn oude Diin-namen die op een relatief recente datum voorzien zijn van een verkleinende uitgang.
Tijdens de Karolingische tijd werden de hoofdplaatsen benoemd met een omschrijving genoemd vie aria Dunensis.
41. Dunum omschrijft omstreeks 1061 ook een oud castellum van de stad der Carnuten.
Het gebruik, geconstateerd vanaf 587, om die naam te laten voorafgaan door het woord castellum heeft de overhand gehaald: deze plaats is geen andere dan de stad Châteaudun (Eure-et-Loir).
42. De naam Bourg-Dun (Seine-Inférieure) is het resultaat van een analoge naast-elkander-plaatsing.
43. Het meer van Thoune wordt in de kroniek van de genoemde Frédégarius lacus Dunensis genoemd, wat zich openbaart in de naam van deze Zwitserse stad, in het Duits Thun geschreven; een oud Dunum waarvan de dentale beginletter verzachtte.
44. Veelvuldiger is dunum het laatste deel van een samengestelde naam. Het is perfect herkenbaar in de volgende namen:
Bezaudun (Alpes Maritimes, Drôme), ongetwijfeld homoniem van Besalù in Catalonië dat de hoofdplaats was van de pagus (gouw) Bisuldunensis.
Ghaudun (Aisne, Hautes-Alpes), waarvan de naam, die men in
In de 12de eeuw tegenkomt onder de vorm Caudunum zonder twijfel het oude Calodunum betreft.
Coudun (Oise), in 657 genoemd onder de vorm Cosdunum.
Exoudun (Deux-Sèvres) en Issoudun (Creuse, Indre) homoniemen van ruxello dunum van Caesar.
Gavaudun (Lot-et-Garonne), naam waarvan het eerste deel verwant is met de hoofdplaats van Gévaudun, pagus Gabalitanus.
Laudun (Gar), Laudanum in 1088, is ouder, wellicht Lugdunum
Liverdun (Meurthe-et-Moselle), klaarblijkelijk een combinatie van dunum met een Romeinse persoonsnaam, zoals Liberius.
Loudun (Vienne), indertijd een Karolingische hoofdplaats van het vicariaat Laucidunensis of Lacedunensis.
Tourdun (Gers),
Verdun (Aude, Doubs, Meuse, Saône-et-Loire, Savoie, Tarn-et-Garonne) beantwoordend aan Virodununi.

45. Soms werd dun: don
Averdon (Loir-et-Cher) in de 11de eeuw hoofdplaats van regioverdunensis(streek van Verdun). De oorspronkelijke naam was ongetwijfeld Eburodunum, zoals die van d’Embrun en Yverdon.
Brandon (Saône-et-Loire).
Bresdon(Charente-Inférieure), eertijds hoofdplaats van een vicariaat van de pagus Santonicus, het vicariaat Brodunensis.
Cardunum, was in de 15de eeuw de naam voor Villechardon (Mayenne), wat men als een homoniem kan zien van Karden (Prusse rhénane).
Crodon (Marne), in 1175 Craaldunum.
Loudon (Sarthe), in de 9de eeuw Lugdunum.
Lourdon (Saône-et-Loire), in de 9de eeuw Lordunum.
Meudon (Seine-et-Oise), in de 12de eeuw Meldunum.
Moudon (Suisse, canton de Vaud),{Minnodunum/Minnidunum.
Yverdon (Suisse, canton de Neuchâtel).
Boscodon (Hautes-Alpes) hoort hier niet thuis aangezien het hier een volledig andere oorsprong heeft: naar alle waarschijnlijkheid een oud boscus Aldonis (Addonis).
46. Ardin (Deux-Sèvres), eertijds Ardunum, nog vroeger Aredunum is het voorbeeld van een andere vervorming ten gevolge van een slechte uitspraak van de tonische klinker van dunum.
48. …
Biseldunum komt van BisuUunum. Een gelijkaardig fenomeen manifesteert zich in een minder zuidelijke regio: Exel o dunum of Exeldunum waarover sprake in een charter van koning Raoul in 930 werd E xoUunum. Hiervan getuigt de vorm Issolu (Lot) dat de moderne naam is van de plaats Puech d’Issolu (Lot), verkeerdelijk vervormd in Puy-Dissolu: in deze plaats menen de archeologen de plaats ruxellodumum van Caesar te erkennen.
49. In Montlahuc (Drame) dient men een antiek Lugdunum zien (Lugdunum= le mont de Lug)
waarbij Lug voorop kwam te staan, zoals ook gebeurde met Montverdun.

50. Elders, maar altijd in het zuiden van Frankrijk, wordt dunum vervormd.
Lauzuil (Lot-et-Garonne), Montlauzun (Lot), en zonder twijfel Monlezun (Gers): ook deze vertegenwoordigen de oude Ludunum-namen, en Maudunum in een tekst van 1207
Mauzun (Puy-de-Dôme) bedoelt staat werkelijk voor een oud Magdunum.
Balazuc (Ardêche) dat dicht aanleunt bij Verduc, heette eertijds Baladunum en misschien zou men het moeten Balaruc (Hérault) noemen, indien men uitgaat van het voorkomen van het inversiefenomeen rhotacisme (waarbij de overgang van een consonant naar de letter "r" wordt geduid, met name die van de "z" naar de "r". In het Latijn vond deze overgang plaats in de 4e eeuw.)
51. In het land van de langue d’oïl (Wallonië en Noord Frankrijk), is er constant volledige verdwijning van een dentaal geplaatst tussen 2 klinkers.Alzo verklaart men dat de il u nu m geen l sporen gelaten heeft in de volgende woorden:
Achun (Nièvre) in de 11de eeuw Scaduiium
Aiglun (liasses-Alpes)) Alj)es-Maritimesy
Arthun (Loire) eertijds Artedunum
Autun (Saône-et-Loire), Augustodunuui
Embrun (Hautes Alpes) de civitas (stad) E brodunensium van de Notifia, waarvan de oorspronkelijke naam zonder twijfel Eburodunum was.
32
Melun (Seine-et Marne), het Melodunum van Caesat.
52. Atton ‘Meurthe-et-Moselle) en Eton (Meuse) die de naam hebben om homoniemen (woorden met dezelfde klank en spelling maar met een verschillende betekenis) te zijn van
Stadunum waaraan het zijn naam TAtenois dankt, een oude gouw in het huidige arrondissement Sainte-Menehould (Marne).
Brancion (Saône-et-Loire), Brancedunum
Cervon (Nièvre) in de 6de eeuw Cerevedunum
Châlons (Mayenne), in de 8de eeuw Cala dunum (vgl Caledonia = Schotland !)
Cugnon (in België, prov. Luxemburg), Congidunum
Lyon (Rhône), Lugdunum, later Lugdununi
Marquion (Pas-de-Calais, in de 10de eeuw Markedunum
Nyon (Zwitserland kanton Vaud) Novio dunum
Sion (Zwitserland, Valais), Sedunum
Suin ‘Saône-et-Loire), eertijds hoofdplaats van de via aria Seoduonensis, waarvan de oorspronkelijke naam waarschijnlijk Segodunum was, zoals die van de stad Rodez
(de stad Rodez wordt al genoemd in de 5de eeuw v.C. , heette tijdens de Romeinese tijd Segodunum (=sterk fort), later civitas Rutenorum (de stad der Ruteni) < Ruteni< Rodez)
Torvéon (Rhône), in de 10de eeuw hoofdplaats van het vicariaat Talvedunensis.
--> 47 namen

53.
*Plutarchus leefde van ca 46 tot ongeveer 120 na C. De Pseudo-Plutarchus slaat op schrijvers van de 2de en de 3de eeuw na C. waarvan van het werk aanvankelijk aan Plutarchus werd toegeschreven.

SAMENVATTING van de opgesomde namen:

Bezaudun > Bisuldunensis

Ghaudun > Caudunum > Calodunum

Coudun > 657 Cosdunum

Exoudun en Issoudun > ruxello dunum van Caesar.

Gavaudun > Gévaudun

Laudun (Gar) > Laudanum in 1088, is ouder, wellicht Lugdunum

Liverdun > combinatie van dunum met een Romeinse persoonsnaam, zoals Liberius.

Loudun > Laucidunensis of Lacedunensis.

Tourdun (Gers),

Verdun > (Aude, Doubs, Meuse, Saône-et-Loire, Savoie, Tarn-et-Garonne) beantwoordend aan Virodununi.

Averdon (Loir-et-Cher) in de 11de eeuw hoofdplaats van regioverdunensis(streek van Verdun). De oorspronkelijke naam was ongetwijfeld Eburodunum, zoals die van d’Embrun en
Yverdon.

Brandon (Saône-et-Loire).

Bresdon(Charente-Inférieure), eertijds hoofdplaats van een vicariaat van de pagus Santonicus, het vicariaat Brodunensis.

Cardunum, was in de 15de eeuw de naam voor Villechardon (Mayenne), wat men als een homoniem kan zien van Karden (Prusse rhénane).

Crodon (Marne), in 1175 Craaldunum.

Loudon (Sarthe), in de 9de eeuw Lugdunum.

Lourdon (Saône-et-Loire), in de 9de eeuw Lordunum.

Meudon (Seine-et-Oise), in de 12de eeuw Meldunum.

Moudon (Suisse, canton de Vaud),{Minnodunum/Minnidunum.

Yverdon (Suisse, canton de Neuchâtel).

Ardin > eertijds Ardunum, nog vroeger Aredunum

Biseldunum komt van BisuUunum. cf: Exel o dunum of Exeldunum ,930

Montlahuc (Drame) dient men een antiek Lugdunum zien (Lugdunum= le mont de Lug) waarbij Lug voorop kwam te staan, zoals ook gebeurde met Montverdun.

Lauzuil > Montlauzun (Lot), en zonder twijfel Monlezun (Gers): ook deze vertegenwoordigen de oude Ludunum-namen, en Maudunum in een tekst van 1207

Mauzun > Magdunum.

Balazuc > heette eertijds Baladunum

In het land van de langue d’oïl (Wallonië en Noord Frankrijk), is er constant volledige verdwijning van een dentaal geplaatst tussen 2 klinkers.Alzo verklaart men dat de il u nu m geen l sporen gelaten heeft in de volgende woorden:
Achun (Nièvre) in de 11de eeuw Scaduiium

Arthun > Artedunum

Autun > Augustodunuui

Embrun > de civitas (stad) E brodunensium van de Notifia, oorspronkelijk Eburodunum

Melun (Seine-et Marne), het Melodunum van Caesat.

52. Atton ‘Meurthe-et-Moselle) en Eton (Meuse) die de naam hebben om homoniemen (woorden met dezelfde klank en spelling maar met een verschillende betekenis) te zijn van
Stadunum waaraan het zijn naam TAtenois dankt

Brancion (Saône-et-Loire), Brancedunum

Cervon (Nièvre) in de 6de eeuw Cerevedunum

Châlons (Mayenne), in de 8de eeuw Cala dunum (vgl Caledonia = Schotland !)

Cugnon (in België, prov. Luxemburg), Congidunum

Lyon (Rhône), Lugdunum, later Lugdununi

Marquion (Pas-de-Calais, in de 10de eeuw Markedunum

Nyon (Zwitserland kanton Vaud) Novio dunum

Sion (Zwitserland, Valais), Sedunum

Suin > Segodunum

Torvéon > in de 10de eeuw hoofdplaats van het vicariaat Talvedunensis